کد مطلب:30588 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:215

در این تعریف عدالت بر حسب انصاف، استحقاق یا شایستگی تعریف شده است، یعنی به سمتی حركت كنیم كه هر كس برخوردار از چیزی باشد كه مستحق آن است، یعنی بر اساس شایستگی ها و لیاقت ها حق را به حق دار بدهیم. لیاقتها و شایستگی هایی كه الزاما به نابرابری در خلقت انسانها برنمی گردد و می تواند ریشه های غیر طبیعی و اجتماعی داشته باشد. اما به رغم این نكته، مفهوم شایستگی یا استحقاق نیز همانند «حق» مبهم بوده و درگیر سؤ الات مختلف می باشد: شایستگی چیست؟ تشخیص دهنده آن چیست؟ متعلقات آن كدام است؟ یا به عبارتی شایسته چه چیزی است؟ نسبت آن با حق چیست؟ به هر حال همین پرسشهاست كه به تدریج مفهوم عدالت را از حالت طبیعی و ذاتی خارج كرده و اجتماعی و تاءسیسی می كند. به علاوه این نگرش می تواند در شرایطی در خدمت دیدگاه اول (دیدگاه طبیعت گرایانه و محافظه كارانه) به منظور توجیه اشرافیت گرایی و حكومت شایسته های ارسطو قرار گیرد.